آتشی درونم را می سوزاند‎
وذره ذره تمام احساسم راچون شمع آب میکند  ‎
دیگرازطپشهای قلبم خبری نیست ‎
ومن مانده ام ‎
بادستانی سردو یخ زده ‎
با روحی مجروح که آذین بسته شده با گل زخمهای خیانت
پرازدرد دردی که تنها تسکنیش تویی تویی که مسبب تمام دردهای منی 
من مانده ام  و غم ،غمی به بزرگی تمام دنیا‎ی عاشقانه ام 

 درانتظارآمدنت 
چشم به ناممکن ترین احتمال حضورت دوخته ام 
بیا
تا باردیگر
به معجزه ایمان بیاورم 

 دلم هوای بودنت را کرده است 
نفس کشیدن درعطرنفسهایت
غرق شدن درآغوشت
گوش دادن به زمزمه های عاشقانه ات
راستش را بخواهی دلم فقط بودنت را میخواهد
بقیه حرفها همش بهانه ای است  برای بودنت 
دلم فقط تورا میخواهد ویک حس خوب 
همان حسی که فقط توخالق آنی 

دوست داشتنت را بغل گرفتم و دویدم....
کاشکی آدم ها با دور شدنشان
دوست داشتنشان را هم می بردند !

 به دوست داشتن‌ات مشغولم!
 همانند سربازی که سال‌هاست 
در مقری متروکه،
بی‌خبر از اتمام جنگ،
نگهبانی می‌دهد

اوخواهد آمد ‎
اوکه ساکن همیشه قلبم،
مالک تمام شعرهای من است ‎
اوخواهد آمد‎
آن روز پایکوبان به شکرانه حضورعاشقانه اش‎
میان تمام گلهای سرخ نذرم ادا میکنم‎
وبرآستانه قلبش نمازعشق خواهم خواند‎
سربرمهرلبهایش می سپارم 
وغرق دراحساسش عشق را می سرایم
بیا عشق من ‎
بیا که انتظارحضورتو مرا به جنون کشانده است ‎‎‎

تو 

بوته ای گل سرخ
من
باغبانی ناشی !
تا تو بخواهی بشکفی
من هزار زخم خورده ام...

 توسیب سرخ منی ‎
مثل سیب حوا ‎
وسوسه ام میکنی‎
ومن‎
با عشق تسلیم چشمانت می شوم ‎
و تبیعد می شوم به آغوشت ‎
برای تمام عمر ‎‎

چشمانم منتظرقدوم توست‎
 قفل زده ام آنها را به جاده
جاده ای که به عشق دیدارتو، به گلهای وحشی رنگارنگ آذین بسته شده 
و عاشقانه ‎
 جای جای هرقدمت را با لبانم گلباران میکنم
بیا که من بیقرارتوام  ‎
بیا که تا آمدنت خدا را رها نمیکنم

 هزاران حرف گره خورده درگلو
یک ذهن خالی از هرآنچه غیر توست
یک زبان پرازتکرار نام تو
یک دل لبریز از عشق تو
اینگونه همه چیزم را از آن خود نموده ای

 این منم عاشق و دیوانه تو
این تویی معبود رویایی من
وبدان آرزویم این است
درشبی مهتابی به عبادت این معبود نشینم تاصبح ‎

که میچرخه ،میچرخه 
ویکجایی ،‌یک کسی رو میزاره جلوی صورتت که آینه تمام بدبختیاته
اونوقت نمیدونی چیکارکنی
میخوای به زورهم شده بخندی اما یک بغض بزرگ گره خورده توگلوت نمیزاره لبهات به خنده بازبشه 
میخوای گریه کنی نمیشه اون بیچاره که تقصیری نداره تنها گناهش اینه که شبیه بدبختیای توئه 
فقط مجبوری یک نفس عمیق بکشی تودلت به بختت به روزت به روزگارت لعنت بفرستی تا شاید حالت بهتر بشه 
آه  لعنت به روزگار 

گناه منئ شاید این بود که تمام رویاهایم را از کوچه های زندگی گرفتم و به آغوش کسی سپردم که ماندنی نبود.

هرچند آغاز راه را دشوار دیدم اما دل بستم

و رها شدم در قلبی که تنها زمزمه اش نتوانستن بود...

دلم برای دلتنگی هایش سوخت

شکسته های دلش را باند زدم و نگاهش کردم

آری

گناه من شاید دل باختن به آن نگاه بود و قدم زدن با کسی که

عشق را شایسته تلاش و خواستن نمیدانست

تا اینکه روزی رفتن را بهانه کرد.........